کمبود نیروی انسانی متخصص در صنعت ریخته‌گری

به گزارش باشگاه آلومینیوم، رمضان خسروبیگی در گفت‌وگو با فلزات آنلاین بیان کرد: این کارگاه فعالیت خود را از سال 1371 در شهرک صنعتی چشمه قصابان استان همدان با  15 نفر نیروی انسانی و تجربه حدود 50 ساله آغاز کرد اما متاسفانه هم‌اکنون این تعداد به دو نفر و ظرفیت تولید به 50 تن در سال کاهش یافته است. این شرایط نه تنها برای کارگاه ما بلکه برای اکثر کارگاهایی که در این شهرک صنعتی احداث شده‌اند، به وجود آمده است و صنعتگران، واحد‌های تولیدی خود را تعطیل کرده و یا به صورت نیمه‌فعال به تولید خود ادامه می‌دهند. علت این مسئله نیز عدم تطابق درآمد با هزینه‌های تولید است.

وی در رابطه با محصولات تولیدی این مجموعه، اظهار کرد: متاسفانه این واحد تولیدی با تمام ظرفیت خود مشغول به فعالیت نیست و مقدار مذاب روزانه کارگاه به 200 تا 300 کیلوگرم رسیده که آن هم فقط برای تولید محصولات در تناژ پایین مورد استفاده قرار می‌گیرد تا برای ما اندکی سودآوری داشته باشد. این کارگاه قطعاتی که در خودرو‌های سنگین و ماشین‌آلات کشاورزی کاربرد دارند را تولید می‌کند و در زمینه ریخته‌گری چدن، برنج، آلومینیوم، مس، قلع ، فسفر برنز و... نیز فعالیت دارد. برخی قطعات حساس ریخته‌گری مانند دیسک که در ماشین‌آلات سنگین کاربرد دارد، باید مرتبط با چهار فصل تولید شود و نباید کوچک‌ترین ایرادی داشته باشد؛ چراکه ممکن است تحت سرمای شدید، ترک و در گرمای شدید تاب بردارد و خوشبختانه ما تکنولوژی و تجربه تولید این قطعه را در کارگاه خود به دست آورده‌ایم. همچنین فرایند تولید در مجموعه نیز روش سنتی ریخته‌گری یا همان ماسه‌ای مانند روش‌های ماسه‌ چراغی، معمولی، میکسر، «CO2»، سیاه و بادی است. عمده مصرف‌کنندگانی که به ما سفارش تولید قطعات می‌دهند، فروشندگان قطعات ماشین‌آلات کشاورزی و خودرو‌های سنگین هستند و اکثر سفارشات از استان‌های شیراز و اردبیل به دلیل رونق کشاورزی در این مناطق است.  

زنجیره به هم پیوسته مشکلات

مدیر کارگاه ریخته‌گری ذوب فلزات خسروبیگی در خصوص چالش‌های تولید، عنوان کرد: متاسفانه به دلیل شیوع و همه‌گیری بیماری کرونا و همه‌گیری آن در سطح جهان، این کارگاه تولیدی نیز به دلیل ابتلای کارگران به این ویروس منحوس و شرایط بازار مصرف به ناچار راندمان تولید خود را کاهش داد و اکنون مانند سابق تولید قطعات نداریم. البته سایر مشکلات که همچون کلافی سردرگم به هم گره خورده‌اند و با یکدیگر مرتبط هستند نیز در کاهش چشمگیر تولید مجموعه ما دخیل بودند که از جمله آن‌ها می‌توان به عدم حمایت از سوی سازمان‌های ذی‌ربط، خرید مواد اولیه از بازار آزاد با قیمت بالا، نوسان قیمت ارز، اخذ 9 درصد مالیات بر ارزش افزوده، کمبود نقدینگی، شرایط نابسامان بازار مصرف، بیمه و کمبود نیروی انسانی اشاره کرد. متاسفانه علی‌رغم سابقه‌ و تجربه‌ بسیار طولانی که در صنعت ریخته‌گری و ذوب فلزات کسب کردیم، نتوانستیم بر این مشکلات غلبه کنیم و به ناچار مسیر تولید را از صفر آغاز کردیم.

خسروبیگی در همین راستا ادامه داد: نیروی انسانی، معضل مهم دیگری است که با آن رو‌به‌رو هستیم. اوضاع اقتصادی حاکم در جامعه و در پی آن کاهش قدرت خرید مردم، سبب شده است تا نیروی انسانی تمایلی برای فعالیت در جبهه تولید نداشته باشد زیرا مقدار حقوق دریافتی با توجه به حجم فعالیتی که انجام می‌دهد ، بسیار اندک است و جوابگوی نیاز آن‌ها برای تامین ابتدایی‌ترین خواسته‌های یک زندگی معمولی نیست که متاسفانه همین موضوع سبب گرایش افراد به سمت شغل‌های کاذب و آسان شده است. از سوی دیگر، کمبود نیروی انسانی متخصص در صنعت ریخته‌گری، بیش از پیش احساس می‌شود؛ در حالی که امروز بسیاری از افراد دارای تحصیلات عالی از دانشگاه‌های معتبر کشور هستند اما متاسفانه تجربه لازم و کافی را برای فعالیت در صنعت ریخته‌گری ندارند. واقعیت امر این است که ما تولیدکنندگان دغدغه پیشرفت کشور را داریم و نمی‌توانیم شاهد زمین‌گیر شدن صنعت ریخته‌گری باشیم. ضمن اینکه اگر بتوانیم زمینه اشتغال افراد را فراهم کنیم و تجربه‌های خود را به آن‌ها انتقال دهیم، خشنود خواهیم شد اما متاسفانه به دلیل عدم حمایت از تولیدکنندگان واقعی، هم‌زمان با تعطیلی یک واحد تولیدی فعال، افراد شاغل در آن مجموعه نیز بیکار می‌شوند و منبع درآمد خود را از دست می‌دهند.

طرح‌های توسعه‌ای نافرجام

وی در رابطه با نحوه تامین مواد اولیه، اذعان کرد: این واحد تولیدی مواد اولیه خود را کاملا از بازار آزاد تهیه می‌کند و تاکنون موفق به خرید از بورس کالای ایران نشده‌ است. اگرچه در این زمینه پیگیری‌های متعددی از طریق سازمان‌های ذی‌ربط انجام داده‌ایم و به منظور توسعه تولید، نوسازی کوره‌ها و تامین ماشین‌آلات مورد نیاز مانند دستگاه ماشین‌کاری، به دنبال اخذ تسهیلات نیز بوده‌ایم اما متاسفانه بانک‌ها نیز با اعطای تسهیلات با 21 درصد سود بر اساس معدل حساب و گردش مالی، گره‌ای از تولید باز نمی‌کنند. زمان تسویه این وام‌ها با در نظر گرفتن حداکثر زمان پرداخت اقساط، به 24 ماه می‌رسد که برای صنعتگران، اخد این تسهیلات صرفه اقتصادی ندارد.

مدیر کارگاه ریخته‌گری ذوب فلزات خسروبیگی در پاسخ به سوال خبرنگار «فلزات آنلاین» مبنی بر  اینکه آیا افزایش بهای گاز و قطعی آن موجب اختلال در روند تولید شده است، مطرح کرد: به دنبال قطعی ناگهانی گاز، کوره‌های ما خاموش و مذاب موجود منجمد می‌شود که تخلیه این مذاب زمان‌بر خواهد بود. سوخت کوره‌های ما در گذشته مازوت بود اما اکنون از گاز استفاده می‌کنیم که بهای آن بسیار افزایش یافته و به حدود 25 تا 30 میلیون تومان در ماه رسیده است. حقیقت امر این است که ما نسبت به این افزایش قیمت معترض هستیم و حدود یک سال است که بهای گاز را پرداخت نکرده‌ایم؛ چراکه کارگاه تولیدی ما را با یک شرکت بزرگ ذوب فلزات مقایسه و نسبت به میزان مبلغ گاز مصرفی در این واحدها، بهای گاز واحد‌های کوچک‌مقیاس را تعیین می‌کنند.

یکه‌تازی رقیبان در میدان رقابت

خسروبیگی با اشاره به صادرات تولیدات این واحد ریخته‌گری در گذشته نه چندان دور، تصریح کرد: این کارگاه تولیدات خود را به کشور عراق صادر می‌کرد اما به دلیل عدم حمایت از صادرکنندگان، متاسفانه بازار‌های خارجی را از دست دادیم و تولیدکنندگان عراقی حاضر به خرید محصولات ایرانی نیستند. ضمن اینکه کشور ترکیه به دنبال بهره‌گبری از تکنولوژی بالا در زمینه ریخته‌گری قطعات صنعتی، جایگزین ایران شده و چین هم تمام بازار‌های دنیا را در دست گرفته است. دولت عراق به دلیل حمایت‌هایی که از تولیدکنندگان خود می‌کنند، شاهد پیشرفت چشمگیری در صنعت ریخته‌گری بوده است؛ تا جایی که بسیاری از صنعتگران ایرانی به شهر‌های سلیمانیه و اربیل برای ادامه فعالیت مهاجرت کرده‌اند و دانش و تجربه خود را در اختیار آن‌ها قرار داده‌اند. البته از ما نیز برای ادامه فعالیت در کشورهای ترکیه و عراق دعوت به عمل آمد اما اگر حمایت از صنعتگران باتجربه در دستور کار مسئولان قرار بگیرد، تمام تمرکز خود را برای طراحی و ساخت محصولات جدید قرار ‌خواهیم داد و دانش موجود میان تولیدکنندگان ایرانی می‌تواند زمینه‌ساز بازگشت به میدان رقابت در صنعت ریخته‌گری شود.

وی در پایان ضمن اشاره به عدم حمایت از تولیدکنندگان داخلی، یادآورد شد: متاسفانه شاهد اعطای تسهیلات به افرادی هستیم که برنامه‌ریزی مشخصی برای رونق تولید ندارند و وام دریافت شده را صرف هزینه‌هایی غیر از تولید می‌کنند. در حالی که اگر شرایط مناسب در اختیار تولیدکنندگان واقعی و با تجربه قرار بگیرد، می‌توانند به بهترین نحو ممکن از سرمایه‌ای که در اختیار آن‌ها گذاشته شده است، بهره برده و محصولات خاص و نوآورانه‌ای را تولید کنند و در نهایت موجب پیشرفت صنعت ریخته‌گری و اشتغال‌زایی در جامعه شوند. البته در چندین سال قبل، یک تولیدکننده کوره‌های برقی درصدد حمایت از صنعت ریخته‌گری بود و کوره‌های برقی خود را به شرط تایید فعالیت کارگاه‌ها از سوی سازمان‌های ذی‌ربط به صنعتگران اعطا می‌کرد. تولیدکنندگان نیز ملزم به پرداخت اقساط با درصد بسیار اندکی هم‌زمان با آغاز فعالیت خود بودند اما متاسفانه نامه تایید به صنعتگران اعطا نشد و قیمت این کوره‌ها که حدود 70 تا 80 میلیون تومان بود، به یک میلیارد تومان رسید.