ریخته‌گری، هنری که از مشکلات و بی‌تدبیری رنج می‌برد

به گزارش باشگاه آلومینیوم به نقل از فلزات آنلاین، یکی از صنایع پرکاربرد قطعات ریختگی آلومینیوم، صنعت خودروسازی است؛ به گونه‌ای که در بیست سال گذشته مهم‌ترین هدف طراحان خودرو به منظور کاهش وزن وسایط نقلیه، تولید قطعات ریختگی آلومینیومی است تا بتوانند آن را جایگزین قطعات سنگین چدنی کنند که در این امر نیز موفق عمل کردند به گونه‌ای که در ابتدا، قطعات غیرحساسی همانند پوسته پمپ، پنجه اگزوز، مخزن روغن را تولید و سپس در قطعات مهمی همچون سیستم تعلیق خودرو، بدنه و موتور نیز از قطعات ریختگی آلومینیومی استفاده کردند.

کشور ما با اینکه در زمینه ریخته‌گری قطعات خودرو دارای زیرساخت‌های مناسبی است و از لحاظ داشتن نیروی کار باتجربه و دانش فنی به روز در سطح مناسبی قرار دارد اما همچنان تولیدکنندگان خودرو ترجیح می‌دهند قطعات مورد نیاز خود را از سایر کشورها وارد کنند که این واردات به معنای سرمایه‌گذاری در کشورهای دیگر است و این امر دقیقاً زمانی صورت می‌گیرد که تولیدکنندگان داخلی قادر هستند همان محصول را با کیفیت و قیمت مناسب برای خودروسازان تولیدکنند اما به دلایلی خودروسازان ترجیح می‌دهند همچنان از قطعات وارداتی استفاده کنند البته مصائب این صنعت تنها محدود به واردات محصولات نمی‌شود بلکه این صنعتگران شاه راه حیاتی خود را که همان حق‌الزحمه کار خود می‌شود را نیز با تاخیر زیاد دریافت می‌کنند و به همین خاطر است که میزان سود حاصله از فعالیت آن‌ها تا این اندازه کاهش یافته است؛ به گونه‌ای که برخی از این تولیدکنندگان به علت عدم تامین مالی و تضمین برای دریافت دستمزد خود ترجیح داده‌اند خط تولید کارخانه خود را تغییر داده و به تولید محصولاتی بپردازند که شرکت‌های خصوصی بیشتری طالب و خریدار آن باشند و با شرکت‌های وابسته به دولت همکاری نداشته باشند.

مسئولان حوزه صنعت و معدن البته در زمینه رونق بخشیدن به این صنعت تلاش‌هایی انجام دادند به طور مثال در نظر داشتند با وضع مقررات ممنوعیت واردات قطعات ریختگی، به این صنعت رونق ببخشند و از این طریق از آن‌ها حمایت کنند اما نظرات صنعتگران در این خصوص کاملاً با نظر مسئولان متفاوت است؛ آن‌ها معتقدند واردات محصولات آلومینیومی وابستگی چندانی با وضع این نوع مقررات ندارد بلکه زمانی واردات در این حوزه کاهش یافت که فعالیت برای تاجران مقرون به صرفه نبود و خودروسازان راهی جز استفاده از قطعات تولید شده داخلی نداشتند.

قیمت‌گذاری قطعات خودرو می‌توانست یکی از عوامل توسعه و بهبود صنعت ریخته‌گری در کشور باشد، اگر ریخته‌گران امکان تغییر قیمت را داشتند و قیمت‌گذاری‌ها تا این اندازه دستوری نبود؛ در این میان برخی از تولیدکنندگان معتقدند که قیمت‌گذاری محصولات ریخته‌گری باید براساس اقداماتی باشد که روی قطعه انجام می‌شود به طور مثال قطعاتی که با حساسیت بیشتری ماشین‌کاری و پرداخت می‌شود باید هزینه بالاتری بابت خرید آن، پرداخت شود که عموما اینگونه نمی‌شود.

یکی از موانعی که موجب عدم توسعه صنعت ریخته‌گری در کشور می‌شود، نداشتن امکان خرید تکنولوژی نوین است، تکنولوژی‌های مورد استفاده در صنعت ریخته‌گری مربوط به 30 سال پیش می‌شود و این تکنولوژی فرسوده علاوه بر اینکه به نیروی کار بیشتری در جهت ساخت قطعات نیاز دارد، مسلما کیفیت قطعات تولیدی را نیز کاهش می‌دهد، این درحالی است که اگر امکان خرید تکنولوژی نوین برای تولیدکنندگان قطعات ریختگی فراهم بود، آن‌ها قادر بودند میزان تناژ تولیدی خود را افزایش بدهند اما این امکان در حال حاضر با توجه به تحریم‌ها وجود ندارد. گفته می‌شود تخریب و آسیب تحریم‌های فعلی به اندازه خودتحریمی‌هایی که از سوی مسئولان صورت می‌گیرد نیست؛ سیاست‌گذاران می‌توانند با انجام اقداماتی تاثیر این تحریم‌ها را کاهش دهند اما شرایط اقتصادی حاکم در کشور را به گونه‌ای هدایت کردند که هر روز تعداد بیشتری از ریخته‌گران به دلیل ضررهایی که در سال‌های اخیر، متحمل شدند، کارخانه‌های خود را تعطیل و اعلام ورشکستگی کردند؛ این درحالی است که دولت به همان وعده خود مبنی بر پرداخت تسهیلات بانکی با سود اندک نیز عمل نکرد و در نهایت شاهد هستیم که این بی‌تدبیری‌ها موجب شد صنعت ریخته‌گری کشور از رقیبان خود عقب بماند.